moje wielkie mecze

W czasie tego meczu wszystko krążyło wokół dramatu Daniela Gonçalvesa. To on był w centrum uwagi, choć nie było go nawet na stadionie. Polonia rozegrała bardzo dobre spotkanie – świetnie spisywała się w defensywie, a do tego wyprowadzała zabójcze i niezwykle efektowne kontry. Wszystko to działo się w piątkowy wieczór, na pięknie oświetlonym obiekcie, przy akompaniamencie śpiewów kibiców Polonii.

Wreszcie reprezentacja Polski zagrała mecz o punkty w Chorzowie, czyli stosunkowo blisko mojego miejsca zamieszkania. Stadion Śląski kojarzy mi się z najlepszymi piłkarskimi wspomnieniami. Niestety, to już nie jest dawny „Kocioł Czarownic”. Atmosfera nie różni się wiele od innych stadionów, na których występuje kadra. Na szczęście była grupa kibiców, którzy starali się prowadzić doping. Wyróżnił się też samotny desperat, który w czasie hymnu odpalił racę. Doszło ponadto do dość dziwnej akcji kibolskiej. Najważniejsze jednak, że Polska wygrała 3:1.

W finale Turnieju Legend im. Andrzeja Kaczmarka i Zdzisława Kiczyńskiego Stal pewnie pokonała Czarnych kolejno do 19, 16 i 20. Wyjściowa szóstka była inna niż z Algierią i Ostravą. Ten mecz też nie wzbudził dużego zainteresowania. Był jednak Klub Kibica, który prowadził doping. Zespół z Radomia zaprezentował się słabo.

Słaba frekwencja, dobry doping, pewna wygrana i trzech Polaków w składzie czeskiej drużyny, w tym dwóch związanych z Nysą – tak w skrócie można podsumować pierwsze spotkanie Turnieju Legend im. Andrzeja Kaczmarka i Zdzisława Kiczyńskiego.

Na początku lipca zobaczyłem informację, że we Wrocławiu zagrają Ukraina z Francją. Bez wahania kupiłem bilet za 100 zł i dzięki temu po raz pierwszy mogłem obejrzeć mecz międzypaństwowy, w którym nie grała reprezentacja Polski. Chciałem zobaczyć, jak zaprezentuje się Francja – jedna z najlepszych drużyn świata, jaką atmosferę stworzą ukraińscy kibice i oczywiście jak wygląda na żywo geniusz Mbappé.

Pierwszy raz miałem okazję oglądać w akcji nową drużynę Stali prowadzoną przez Marka Lebedewa. Zespół pewnie pokonał reprezentację Algierii. Fakt, że polski klub z zaplecza PlusLigi nie daje szans wicemistrzowi Afryki, najlepiej pokazuje siłę naszej siatkówki. Na mnie największe wrażenie zrobił Grek, Dimitrios Mouchlias.

Siedem osób dało swoje typy w konkursie "Znawca Sportu Nyskiego". Zrobiłem ich screeny i umieściłem w tym miejscu, żeby na koniec sezonu móc je sprawdzić i podsumować.

W Łodzi wybrałem się na mecz klasy A pomiędzy AKS SMS III Łódź a UMKS Korab II Łask. Spotkanie odbywało się na boisku Szkoły Mistrzostwa Sportowego im. Kazimierza Górskiego. Okazało się, że na terenie SMS-u jest kilka boisk, dzięki czemu mogłem zobaczyć fragmenty dwóch innych meczów. Jeden z nich był spotkaniem kobiet, w którym kapitan jednej z drużyn miała na ramieniu tęczową opaskę.

Boisko Włókniarza Zgierz jest 368. boiskiem, na którym obejrzałem mecz piłkarski. Decyzję o wyjeździe podjąłem niecałą godzinę przed pierwszym gwizdkiem. Obiekt ma nieco oldschoolowy klimat, z graffiti Włókniarza i Widzewa oraz charakterystyczną, stylową bramą wejściową. Druga połowa tego meczu okazała się bardzo emocjonująca. W przerwie nadciągnęła ulewa, a po spotkaniu na niebie pojawiła się tęcza. Do tego doszedł jeszcze upominek od miejscowych działaczy – tak w skrócie wyglądał mój wypad do Zgierza.

Na przyjazd Śląska do Opola czekano aż 17 lat. Już pod stadionem można było wyczuć, że to nie będzie zwykły mecz ligowy – dwie godziny przed rozpoczęciem spotkania było tam tylu ludzi, ilu zazwyczaj pojawia się dopiero pół godziny przed pierwszym gwizdkiem. Na trybunach zasiadł komplet publiczności. Kibice Odry i Śląska przygotowali efektowne oprawy i prowadzili nieustanny doping, a same wydarzenia boiskowe dostarczyły wyjątkowych emocji: niewykorzystany rzut karny gości, ich gra w osłabieniu, gol Odry w 91. minucie i wyrównujące trafienie Śląska w ostatnich sekundach.

Moim zdaniem było to rewelacyjne spotkanie. Pełne trybuny, obecność Piszczka na boisku, wysoki poziom gry i zwycięstwo Polonii po fantastycznej bramce z rzutu wolnego w doliczonym czasie gry – to wszystko sprawiło, że mecz był naprawdę wyjątkowy. Nawet nie wspomnę o pięknie oświetlonym stadionie, estetycznych biletach i dobrym cateringu, bo do tego w Nysie już się przyzwyczaiłem. Dodatkowym powodem do radości było dla mnie to, że dzięki dwóm osobom wyszedłem ze stadionu bogatszy o aż 80 piłkarskich biletów, które zasilą moją kolekcję.

Zgodnie z przewidywaniami wyraźne zwycięstwo odnieśli piłkarze z Gogolina. Jednak wynik wcale nie był przesądzony, bo spotkanie świetnie rozpoczęło się dla Goświnowic. O porażce gospodarzy przesądziło jedno, kluczowe wydarzenie. W ponad trzydziestostopniowym upale mecz oglądało około osiemdziesięciu kibiców, w tym groundhopperzy z Niemiec oraz Raciborza.

W Opolu obejrzałem dość przeciętne spotkanie, w którym największe emocje pojawiły się dopiero w ostatnich dziesięciu minutach. Zdecydowanie ciekawiej było na trybunach – kibice obu drużyn przez większość meczu byli bardzo aktywni wokalnie. Fani Odry wywiesili prawdopodobnie największą liczbę flag w krótkiej historii Itaka Areny.

Jadąc do Domaszkowic, byłem ciekawy, jak w inauguracji IV ligi zaprezentuje się druga siła piłkarska gminy Nysa. Interesowało mnie, czy teoretycznie udane transfery przełożą się na jakość gry „Domaszek” oraz ilu nowych zawodników zobaczymy w wyjściowej jedenastce. Ostatecznie w pierwszym składzie zagrało ich sześciu, a jednym z nich – i to zdecydowanie wyróżniającym się – był Wojciech Ilasz. Sprawiał wrażenie piłkarza z wyższej ligi. I wcale nie chodzi tylko o fakt, że zdobył trzy bramki.

Do Polkowic pojechałem z dwóch powodów: aby zaliczyć 367. obiekt piłkarski oraz obejrzeć mecz Polonii Nysa. Stadion w Polkowicach to klasyczny, peerelowski oldschool. Mimo że wstęp był darmowy, pojawiło się tylko około 300 widzów. Zostałem jednak bardzo ciepło przyjęty przez miejscowych działaczy. Zobaczyłem 15 minut znakomitej gry Polonii, która ostatecznie minimalnie, ale zasłużenie przegrała. Wcale nie musiało tak być – w 84. minucie jeden z jej zawodników miał na głowie piłkę wartą jeden punkt.

Drużyna, która wiosną nie potrafiła wygrywać z czołówką IV ligi, rozbiła rezerwy Miedzi. Co istotne, zrobiła to z ośmioma piłkarzami z poprzedniego sezonu w wyjściowym składzie. Łącznie na boisku pojawiło się sześciu nowych zawodników, z czego dwóch to zawodnicy, którzy już wcześniej reprezentowali barwy Polonii. Na trybunach panowała wysoka frekwencja. Przez większość drugiej połowy padała intensywna ulewa.

Na to spotkanie przyjechał wiceprezes Polskiego Związku Piłki Nożnej, Tomasz Garbowski. W drużynie gości wystąpił Łukasz Piszczek, który był jednym z bohaterów kluczowej akcji meczu – tej, z której mój film na TikToku w dwa dni zebrał ponad 150 tysięcy wyświetleń. Goście, grając w dziesiątkę, potrafili odwrócić losy meczu. Działaczy gospodarzy należy pochwalić za znakomitą organizację wydarzenia. W czasie meczu sprzedawano piwo i kiełbasę, a w przerwie zorganizowano losowanie nagród dla kibiców, którzy kupili bilety.

Na Futbology wyskoczyło mi, że w piątek o 18:00 w Jeseníku rozgrywany będzie mecz czeskiej V ligi. Co prawda już kiedyś tam byłem, ale minęło sporo czasu, więc uznałem, że dystans 38 km to dobra okazja, by znów odwiedzić ten obiekt.Na miejscu zobaczyłem wyjątkową trybunę, klimatyczne boczne boisko z urokliwą trybunką, fajną stadionową knajpkę i spróbowałem "cigaro". Od razu poczułem typową atmosferę czeskiego meczu. Dodatkowo trafiłem na potężną ulewę z grzmotami, ale na szczęście w drodze powrotnej pogoda dopisała.

To był najlepszy i najbardziej emocjonujący mecz, jaki kiedykolwiek widziałem na Itaka Arenie — a byłem tam już po raz siódmy. Spotkanie obfitowało w niesamowite zwroty akcji: decyzje zmieniane po interwencjach VAR-u, rzut karny, czerwoną kartkę i anulowaną bramkę. Do tego Odra zagrała zaskakująco dobrze. Na trybunach zasiadło 4863 widzów, w tym około 300-osobowa grupa kibiców gości.

1,5 godziny jazdy, 1,5 godziny kręcenia się przed i po stadionie, 1,5 godziny meczu i 1,5 godziny powrotu. Do tego jeszcze pół godziny pomeczowej rozmowy. Tak w skrócie wyglądał mój wypad do Opawy na mecz II ligi. Było to pierwsze spotkanie rozegrane na Simply Arenie od czasu wrześniowej powodzi. Przed stadionem spotkałem trzy osoby z Polski — z jedną byłem umówiony. To właśnie od niej otrzymałem pokaźny zestaw biletów z niższych lig polskich i czeskich. Dzięki aplikacji Futbology wiem, że na meczu obecni byli również kibice z Niemiec, Wielkiej Brytanii i Francji.

Nowy stadion w Katowicach był 366. obiektem, na którym oglądałem mecz. Na trybunach zasiadło prawie 12 tysięcy kibiców, którzy stworzyli bardzo fajną atmosferę. Piłkarsko Raków prezentował się zdecydowanie lepiej. Trybuna fanatyków GieKSy była wypełniona po brzegi. Była też liczna grupa kibiców Rakowa, którzy – jak się mówi – pojawili się dzięki uprzejmości gospodarzy.

Nigdy wcześniej nie chodziłem na sparingi, ale nie mając nic lepszego do roboty, wybrałem się na ten w Domaszkowicach. Mecz mógł się podobać. Zobaczyłem siedem bramek, zacięte spotkanie, nowych zawodników Domaszkowic, gości grających w koszulkach bez... numerów oraz sędziowanie w wykonaniu... dwóch arbitrów. Taki klimat sparingów.

Bardzo trafionym pomysłem było rozegranie na własnym stadionie sparingu z zespołem z Ekstraklasy i umożliwienie kibicom obejrzenia meczu za symboliczną opłatą. Atrakcyjność wydarzenia dodatkowo podnosił fakt, że odbywało się ono w ramach obchodów 80-lecia Odry, a rywalem była drużyna, z którą opolski klub łączy kibicowska zgoda.

Po około 40 latach po raz trzeci w życiu pojawiłem się na żużlu. Tym razem trafiłem na mecz Metalkas 2. Ekstraligi. Przyznam szczerze – nie znałem nazwiska żadnego ze startujących zawodników. Bardziej niż na sportową rywalizację zwracałem uwagę na widowiskowość i atmosferę. Byłem na pięknym stadionie, zjadłem całkiem niezłą kiełbasę i posłuchałem żużlowego dopingu. Choć dzień był upalny, to... trochę zmarzłem.

Na początku lipca życie rzuciło mnie do Łodzi. Ku mojemu pozytywnemu zaskoczeniu, trafiłem tam na mecz. W łódzkiej dzielnicy Nowosolna obejrzałem rewanżowe spotkanie barażowe o awans do klasy okręgowej. Piłkarze Zrywu przyjechali z trzybramkową zaliczką, więc nie spodziewałem się wielkich emocji. Tymczasem emocji było aż nadto.
Zaliczyłem swoje 365. boisko, na którym oglądałem mecz piłkarski. Posłuchałem dopingu miejscowych i zobaczyłem odpalone race. Mecz odbył się na „Estadio Olimpico da Nowosolna” — tak, nieoficjalnie i z przymrużeniem oka, miejscowi nazywają boisko Amii Nowosolna przy ulicy Grabińskiej.

Oto aktualny wykaz trzystu sześćdziesięciu czterech stadionów i boisk, na których oglądałem piłkarskie spotkania.
1.    Stal Nysa
2.    Polonia Nysa
3.    Stadion Śląski w Chorzowie
4.    Cracovia Kraków
5.    Odra Opole
6.    TJ Michalovce (CSRS – Słowacja)
7.    Sparta Lubliniec
8.    LKS Goświnowice
9.    LZS Biechów
10.    Skalnik Gracze
11.    Odra Wodzisław
12.    Wisła Kraków
13.    GKS Grodków
14.    Hajduk Split (Chorwacja)
15.    Ruch Chorzów

Ten wyjazd wymyśliłem w nocy, ale jeszcze rano wahałem się, czy jest sens jechać 110 km na mecz piątej ligi czeskiej. Okazało się, że było warto.Najadłem się mięsnych smakołyków, spotkałem czworo groundhopperów z Polski (których wcześniej osobiście nie znałem), poczułem typowy klimat czeskich niższych lig i zaliczyłem swoje 362. boisko piłkarskie – w dodatku oldschoolowe. Posłuchałem dopingu, zobaczyłem odpalone race. Były też bilety, ale jeśli chodzi o nie i sam mecz – tutaj już zachwytów nie mam.

Wyjazd do Sułowa okazał się rewelacyjny. Przede wszystkim obejrzałem niezwykle emocjonujący mecz, w którym klub z mojego miasta awansował do III ligi! Do tego zaliczyłem kolejny (bardzo ciekawy) obiekt piłkarski, posłuchałem świetnego dopingu fanów Baryczy i zdobyłem cenny bilet do mojej kolekcji.

To był mecz historyczny – po raz pierwszy Polonia Nysa grała baraż o awans do III ligi. Choć zaprezentowała się słabo, osiągnęła najważniejszy cel: awans do finału. Wymęczone 1:0 wystarczyło. Frekwencja była przyzwoita, choć w tym sezonie bywała już wyższa. „Młyn” Polonii również miewał liczniejsze składy. Goście mogli liczyć na aktywne wsparcie ośmiu kibiców. Spotkanie dostarczyło sporo emocji.

Na Stadionie Śląskim obejrzałem bardzo słaby mecz, któremu towarzyszył niewiele lepszy doping. Mimo to z wyjazdu jestem bardzo zadowolony. Frekwencja dopisała, zjadłem dużą kiełbasę, wróciłem z kilkoma biletami i spędziłem czas w sympatycznym gronie. Do tego uczestniczyłem w historycznym pożegnaniu Kamila Grosickiego.

Drugi raz z rzędu Polonia Nysa przegrała finał Wojewódzkiego Pucharu Polski po rzutach karnych. Szkoda, że nie wykorzystała atutu własnego stadionu, który niemal w całości wypełnili kibice. Organizacyjnie wszystko dopięto na ostatni guzik – przygotowano estetyczne bilety, zapewniono dobry catering, pojawiła się efektowna oprawa pirotechniczna i zorganizowany doping.

Dmuchaniec, food truck, kiełbaski, piwo, wata cukrowa i popcorn – to pozapiłkarskie atrakcje Finału Terytorialnego Pucharu Polski (Region 5. Nysa – Prudnik), który rozegrano 1 maja. A te piłkarskie? Równie interesujące. Dramaturgia meczu była ogromna. Gospodarze prowadzili już 2:0, by ostatecznie przegrać 2:3.

W meczu Wojewódzkiego Pucharu Polski lider IV ligi wyeliminował zespół zajmujący czwarte miejsce w III lidze. Spotkanie przyciągnęło liczne grono kibiców, którzy mieli okazję nie tylko obejrzeć emocjonujące starcie, ale także posłuchać głośnego dopingu gospodarzy, spróbować stadionowej kiełbasy, napić się piwa i zobaczyć debiuty dwóch nowych zawodników Polonii.

W 2024 roku pierwszy raz w życiu byłem na meczu wielkiego turnieju piłkarskiego oraz na spotkaniu reprezentacji Polski poza granicami naszego kraju. Do „kolekcji” groundhopperskiej dorzuciłem nowy kraj. Otworzyłem się też na inne dyscypliny sportu poza piłką nożną i siatkówką w wydaniu męskim. W tym roku pooglądałem na żywo 92 mecze. Z podziałem na poszczególne dyscypliny sportu wyglądało to tak - piłka nożna mężczyzn - 48, siatkówka mężczyzn - 32, siatkówka kobiet - 8, piłka nożna kobiet -2, futsal - 1, koszykówka mężczyzn – 1.

Bardzo fajne widowisko siatkarskie było na starej hali przy ulicy Głuchołaskiej w Nysie. Nie spodziewałem się, że trybuna główna zapełni się, przyjedzie zorganizowana grupa kibiców z Częstochowy, będą konfetti i serpentyny, a nyskie siatkarki zagrają na tak wysokim poziomie. W Nysie była siatkarska uczta. A wszystko to w meczu na szczycie II ligi, w którym lider podejmował drużynę z III miejsca.

Pierwszy raz w życiu wybrałem się na mecz nyskich siatkarek. Chciałem zobaczyć jak gra nyska drużyna, która do tego spotkania w siedmiu meczach zdobyła 21 punktów przegrywając tylko jednego seta. Do tego byłem ciekawy poziomu gry żony Bartosza Kurka, Anny Kurek.  Interesowała mnie też atmosfera na meczach nyskiego klubu, który gra na hali przy ulicy Głuchołaskiej, czyli w dawnym „Nyskim Kotle”.

Strona mojewielkiemecze.wodip.opole.pl obchodzi dziś 14. urodziny. Pierwszy artykuł pojawił się na niej 23.10.2010. Była to relacja z mojej wyprawy na mecz Hajduk Split – Hamburger SV. Od tego momentu wrzuciłem na stronę 1716 artykułów. Dały one 4.418.033 odsłony. Przez wszystkie te lata strona ta jest prowadzona tylko przez jedną osobę.

Uaktualniłem zestawienie boisk w Polsce, na których oglądałem mecze, z podziałem na województwa i powiaty (w tym też miasta na prawach powiatów).  Wyszło, że takich boisk jest 264, w 14 województwach i w 71 powiatach.
Województwa z największą liczbą boisk, na których oglądałem mecze: opolskie 128, dolnośląskie 64 i śląskie 40.
Województwa z największą liczbą powiatów i miast na prawach powiatu, w których pooglądałem mecze: śląskie 21, dolnośląskie 13 i opolskie 11.
Powiaty, w których zaliczyłem najwięcej boisk: nyski 63, opolski 20, dzierżoniowski 15, świdnicki i prudnicki po 12 oraz ząbkowicki 11.