moje wielkie mecze

Oto aktualny wykaz trzystu sześćdziesięciu czterech stadionów i boisk, na których oglądałem piłkarskie spotkania.
1.    Stal Nysa
2.    Polonia Nysa
3.    Stadion Śląski w Chorzowie
4.    Cracovia Kraków
5.    Odra Opole
6.    TJ Michalovce (CSRS – Słowacja)
7.    Sparta Lubliniec
8.    LKS Goświnowice
9.    LZS Biechów
10.    Skalnik Gracze
11.    Odra Wodzisław
12.    Wisła Kraków
13.    GKS Grodków
14.    Hajduk Split (Chorwacja)
15.    Ruch Chorzów

Korzystając z faktu, że w niższych ligach rozgrywane są baraże, wybrałem się do Skarbimierza na swój trzeci taki mecz w ciągu tygodnia. Główną zachętą było to, że nigdy wcześniej nie byłem na tamtym obiekcie. Spotkanie odbywało się w ponad trzydziestostopniowym upale i nie zabrakło w nim dramatycznych momentów. Jednak w takiej temperaturze trudno się ogląda, a jeszcze trudniej gra. Poza sporadycznym dopingiem kibiców gości, poza piłkarskich atrakcji nie było.

Ten wyjazd wymyśliłem w nocy, ale jeszcze rano wahałem się, czy jest sens jechać 110 km na mecz piątej ligi czeskiej. Okazało się, że było warto.Najadłem się mięsnych smakołyków, spotkałem czworo groundhopperów z Polski (których wcześniej osobiście nie znałem), poczułem typowy klimat czeskich niższych lig i zaliczyłem swoje 362. boisko piłkarskie – w dodatku oldschoolowe. Posłuchałem dopingu, zobaczyłem odpalone race. Były też bilety, ale jeśli chodzi o nie i sam mecz – tutaj już zachwytów nie mam.

Teraz trwa w pełni sezon na… baraże. Po tych o III ligę wybrałem się na spotkanie o awans do klasy okręgowej. W Burgrabicach, niedaleko granicy z Czechami, miejscowe Sudety podejmowały LKS Kadłub. Na klimatycznym obiekcie trybuny wypełniły się niemal do ostatniego miejsca – było 180 widzów, wśród nich, ku mojemu zaskoczeniu, znajomy groundhopper z Górnego Śląska. Kibice mogli napić się lanego piwa, a mnie najbardziej ucieszył fakt, że wróciłem z meczu z klubową cegiełką.

Wyjazd do Sułowa okazał się rewelacyjny. Przede wszystkim obejrzałem niezwykle emocjonujący mecz, w którym klub z mojego miasta awansował do III ligi! Do tego zaliczyłem kolejny (bardzo ciekawy) obiekt piłkarski, posłuchałem świetnego dopingu fanów Baryczy i zdobyłem cenny bilet do mojej kolekcji.

To był mecz historyczny – po raz pierwszy Polonia Nysa grała baraż o awans do III ligi. Choć zaprezentowała się słabo, osiągnęła najważniejszy cel: awans do finału. Wymęczone 1:0 wystarczyło. Frekwencja była przyzwoita, choć w tym sezonie bywała już wyższa. „Młyn” Polonii również miewał liczniejsze składy. Goście mogli liczyć na aktywne wsparcie ośmiu kibiców. Spotkanie dostarczyło sporo emocji.

Na Stadionie Śląskim obejrzałem bardzo słaby mecz, któremu towarzyszył niewiele lepszy doping. Mimo to z wyjazdu jestem bardzo zadowolony. Frekwencja dopisała, zjadłem dużą kiełbasę, wróciłem z kilkoma biletami i spędziłem czas w sympatycznym gronie. Do tego uczestniczyłem w historycznym pożegnaniu Kamila Grosickiego.

Raszowa to wieś w powiecie strzeleckim, której drużyna występuje w opolskiej klasie A. Wybrałem się tam, aby „zaliczyć” już 360. stadion piłkarski na swojej liście. Dodatkową zachętą był fakt, że trzeci zespół w tabeli podejmował drugi – a w przypadku zwycięstwa mógł go przeskoczyć.

Polonia Nysa bez problemów pokonała Polonię Karłowice aż 8:0, choć mimo wysokiego wyniku nie był to mecz, który na długo zapadnie w pamięć kibiców. Spotkanie toczyło się pod pełną kontrolą gospodarzy, ale brakowało w nim większych emocji. Na trybunach pojawiło się około 250 widzów. Tym razem można było usłyszeć zorganizowany doping kibiców miejscowej drużyny.Najskuteczniejszym zawodnikiem meczu był Patryk Perkowski, który aż trzykrotnie pokonał bramkarza rywali. Po dwa trafienia dołożyli Maksymilian Podgórski i Dominik Sikora, a jedno - Mateusz Lechowicz.

Mecz, w którym wicelider podejmuje trzecią drużynę w tabeli — mającą zaledwie punkt straty — a stawką jest udział w barażach o awans, z definicji powinien być hitem. Tymczasem nie był. Piłkarsko było to spotkanie bardzo słabe. Żadna z drużyn nie wykazała się wyjątkową determinacją. Kibice również nie dopisali — frekwencja była wyraźnie niższa niż zwykle, a zorganizowanego dopingu zabrakło całkowicie. Wszystko to razem tworzyło dość przygnębiający obraz.

Drugi raz z rzędu Polonia Nysa przegrała finał Wojewódzkiego Pucharu Polski po rzutach karnych. Szkoda, że nie wykorzystała atutu własnego stadionu, który niemal w całości wypełnili kibice. Organizacyjnie wszystko dopięto na ostatni guzik – przygotowano estetyczne bilety, zapewniono dobry catering, pojawiła się efektowna oprawa pirotechniczna i zorganizowany doping.

Choć w derbach powiatu dzierżoniowskiego zmierzyły się zespoły, z których jeden miał aż 22 punkty więcej i ostatecznie wygrał 3:0, to rywale postawili się na tyle, że mecz był bardzo wyrównany. Emocji nie brakowało do samego końca – zarówno na boisku, jak i na trybunach. Na stadionie panowała gorąca atmosfera. Kibice palili szaliki, rzucali race i wzajemnie się wyzywali. Doping ograniczał się głównie do obrażania przeciwników. Pirotechniki było sporo. Obecnych było też wielu policjantów, z których większość czuwała przy sektorze gości.

Dmuchaniec, food truck, kiełbaski, piwo, wata cukrowa i popcorn – to pozapiłkarskie atrakcje Finału Terytorialnego Pucharu Polski (Region 5. Nysa – Prudnik), który rozegrano 1 maja. A te piłkarskie? Równie interesujące. Dramaturgia meczu była ogromna. Gospodarze prowadzili już 2:0, by ostatecznie przegrać 2:3.

Chrząszcz brzmi w trzcinie w Szczebrzeszynie, a Chrząszcz Chrząszczyce gra w Chrząszczycach, których druga oficjalna – niemiecka – nazwa to Chrzumczütz. Boisko w Chrząszczycach było 359. obiektem na mojej groundhopperskiej trasie. Zanim zdążyłem się na nim rozejrzeć, było już 2:2. Choć końcowy wynik tego nie pokazuje, mecz był otwarty niemal do samego końca.

Piąty zespół w tabeli podejmował zdecydowanego lidera opolskiej klasy okręgowej. Były kolorowe bilety, piłkarskie emocje do ostatniego gwizdka oraz doping prowadzony przez grupkę dzieci skandujących: „Skalnik Gracze, nie przegracie!”. Na trybunach zasiadło około 70 widzów, a kilka osób oglądało mecz spoza ogrodzenia.

Wreszcie Odra wygrała mecz na swoim nowym stadionie. Spotkanie oglądało 4078 widzów. Kibice gospodarzy przez pełne 90 minut prowadzili głośny doping. Jak na środek tygodnia, liczna była także grupa fanów gości.W wyjściowym składzie Stali znalazło się aż pięciu młodzieżowców, a sześciu kolejnych zasiadło na ławce rezerwowych. Piłkarze Odry wyszli na boisko w koszulkach z napisem „Stop rasizm”. Przed rozpoczęciem spotkania minutą ciszy uczczono pamięć papieża Franciszka.W przerwie meczu, dzięki aplikacji Futbology, doszło do ciekawego i zaskakującego spotkania.

Prawie pełen stadion, a wśród kibiców – kilku oglądających mecz z jacuzzi. Doping trwał przez całe spotkanie. Zabrakło fanów Wisły przeciwko czemu zaprotestowali ich piłkarze. Poza stadionem zaprezentował się Football Freestyler, a przed meczem uczczono minutą ciszy pamięć zmarłego Leo Beenhakkera. Niestety, Odra zagrała fatalnie.

To był trzeci mecz rozegrany na Itaka Arenie, ale pierwszy o ligowe punkty. Na trybunach zasiadło 5642 widzów, którzy stworzyli świetną atmosferę. Kibiców gości zabrakło. Gdy wydawało się, że spotkanie zakończy się remisem, w 88. minucie Odra straciła bramkę. Sytuacja drużyny zaczyna przypominać trochę przypadek Stali Nysa. Z meczu wróciłem z ładnym biletem, ale ponad 30 minut zajęło mi wyjechanie z parkingu.

Tym razem „nyski walec” przejechał się po drużynie z Aleksandrowa Łódzkiego. Na chwilę zaciął się w drugiej partii, którą przegrał do 23. Znowu był komplet widzów, którzy wraz z zawodniczkami stworzyli niesamowitą atmosferę. – Awans jest nasz!!! – zaśpiewali na koniec i zrobili sobie zdjęcie z głównymi bohaterkami wieczoru.

Komplet widzów zgromadził się w hali przy ulicy Głuchołaskiej w Nysie na pierwszym meczu Komunalnika w półfinałowym turnieju o awans do I ligi siatkówki kobiet. Gorący doping poprowadziła grupa kibiców z Klubu Kibica Stali Nysa, tworząc fantastyczną atmosferę.

Polska – Czechy do lat 20 to drugi mecz w historii Itaka Areny w Opolu. Na trybunach zgromadziło się 7 556 osób, co jest imponującą frekwencją jak na spotkanie młodzieżowych reprezentacji. Kilkukrotnie dzieci obecne na stadionie organizowały wspólny doping, a wielu kibiców twierdziło, że robiły to lepiej, niż bywało to na Stadionie Narodowym.Po meczu młodzi polscy piłkarze rozdawali autografy, a największym zainteresowaniem cieszył się Jakub Kolan. Dla mnie jednak najlepszym zawodnikiem spotkania był czeski bramkarz, Viktor Baier.

Byłem na spotkaniu Roberta Prygla i zawodników Stali z kibicami. Nie planowałem robić z tego materiału, bo myślałem, że takie się pojawią. Ale skoro ich nie ma, to z pamięci spisałem wypowiedzi Roberta Prygla, Patryka Szczurka i Remigiusza Kapicy. Nie ma tu mojej żadnej mojej interpretacji i oceny wypowiedzi. Jedne mnie przekonują, inne nie. Nie są to dosłowne cytaty, bo ja tego nie nagrywałem. Nie są to też wszystkie wypowiedzi. Mam nadzieję, że nie zmieniłem sensu żadnej z nich.

Lubię jeździć na mecze w miejsca, gdzie jeszcze nigdy wcześniej nie byłem. Kiedy już się tam wybieram, staram się być na stadionie nawet dwie godziny przed pierwszym gwizdkiem. Uwielbiam, gdy na pięknym obiekcie zasiada komplet widzów, a kibice obu drużyn „prześcigają się” w prezentowaniu efektownych opraw i głośnym dopingu. Jeśli do tego dochodzi emocjonujące spotkanie, smaczny catering i estetyczne bilety, jestem zachwycony. Wszystkie te elementy znalazłem podczas otwarcia Itaka Areny w Opolu.

W meczu Wojewódzkiego Pucharu Polski lider IV ligi wyeliminował zespół zajmujący czwarte miejsce w III lidze. Spotkanie przyciągnęło liczne grono kibiców, którzy mieli okazję nie tylko obejrzeć emocjonujące starcie, ale także posłuchać głośnego dopingu gospodarzy, spróbować stadionowej kiełbasy, napić się piwa i zobaczyć debiuty dwóch nowych zawodników Polonii.

Drugi raz w życiu wybrałem się na koszykarski mecz Pogoni Prudnik. Po raz pierwszy odwiedziłem halę "Sójka" w Prudniku, która zrobiła na mnie pozytywne wrażenie. Przed spotkaniem uznawałem Pogoń za zdecydowanego faworyta, dlatego byłem w szoku, gdy na początku meczu przegrywała 3:15. Mimo że prudniczanie systematycznie odrabiali straty, pierwszą kwartę zakończyli na minusie. Od drugiej części spotkania ich zwycięstwo nie było już zagrożone.

W 2024 roku pierwszy raz w życiu byłem na meczu wielkiego turnieju piłkarskiego oraz na spotkaniu reprezentacji Polski poza granicami naszego kraju. Do „kolekcji” groundhopperskiej dorzuciłem nowy kraj. Otworzyłem się też na inne dyscypliny sportu poza piłką nożną i siatkówką w wydaniu męskim. W tym roku pooglądałem na żywo 92 mecze. Z podziałem na poszczególne dyscypliny sportu wyglądało to tak - piłka nożna mężczyzn - 48, siatkówka mężczyzn - 32, siatkówka kobiet - 8, piłka nożna kobiet -2, futsal - 1, koszykówka mężczyzn – 1.

Bardzo fajne widowisko siatkarskie było na starej hali przy ulicy Głuchołaskiej w Nysie. Nie spodziewałem się, że trybuna główna zapełni się, przyjedzie zorganizowana grupa kibiców z Częstochowy, będą konfetti i serpentyny, a nyskie siatkarki zagrają na tak wysokim poziomie. W Nysie była siatkarska uczta. A wszystko to w meczu na szczycie II ligi, w którym lider podejmował drużynę z III miejsca.

We wtorkowe południe na stadionie w Nysie rozegrano drugie spotkanie Eliminacji Mistrzostw Europy Kobiet U-19. Włoszki rozbiły Turczynki 10:0. Na stadionie Polonii często padały wysokie wyniki, zwłaszcza 9:0 i wreszcie udała się komuś „dwucyfrówka”.Ze względu na pracę nie byłem na całym meczu. Jednak parę bramek zobaczyłem i kiełbasę zjadłem. Do tego posłuchałem uwag jednego z młodzieżowych trenerów.

Pierwszy raz w życiu wybrałem się na mecz nyskich siatkarek. Chciałem zobaczyć jak gra nyska drużyna, która do tego spotkania w siedmiu meczach zdobyła 21 punktów przegrywając tylko jednego seta. Do tego byłem ciekawy poziomu gry żony Bartosza Kurka, Anny Kurek.  Interesowała mnie też atmosfera na meczach nyskiego klubu, który gra na hali przy ulicy Głuchołaskiej, czyli w dawnym „Nyskim Kotle”.

Pierwszy raz w życiu pooglądałem piłkarskie spotkanie kobiet. Okazja ku temu była znakomita, ponieważ w Nysie odbył się mecz eliminacyjny Mistrzostw Europy do lat 19. Muszę przyznać, że fajnie się go oglądało. Wielkie słowa uznania za zaangażowanie należą się polskim zawodniczkom, które prowadząc wysoko do końca grały na pełnych obrotach. – Musimy zdobyć jeszcze jedną bramkę – krzyknął ich trener, gdy na kilka minut przed końcem prowadziły 7:0. I zdobyły. A przecież mogły się oszczędzać na wtorek, kiedy mają zagrać z Anglią.

Strona mojewielkiemecze.wodip.opole.pl obchodzi dziś 14. urodziny. Pierwszy artykuł pojawił się na niej 23.10.2010. Była to relacja z mojej wyprawy na mecz Hajduk Split – Hamburger SV. Od tego momentu wrzuciłem na stronę 1716 artykułów. Dały one 4.418.033 odsłony. Przez wszystkie te lata strona ta jest prowadzona tylko przez jedną osobę.

Uaktualniłem zestawienie boisk w Polsce, na których oglądałem mecze, z podziałem na województwa i powiaty (w tym też miasta na prawach powiatów).  Wyszło, że takich boisk jest 264, w 14 województwach i w 71 powiatach.
Województwa z największą liczbą boisk, na których oglądałem mecze: opolskie 128, dolnośląskie 64 i śląskie 40.
Województwa z największą liczbą powiatów i miast na prawach powiatu, w których pooglądałem mecze: śląskie 21, dolnośląskie 13 i opolskie 11.
Powiaty, w których zaliczyłem najwięcej boisk: nyski 63, opolski 20, dzierżoniowski 15, świdnicki i prudnicki po 12 oraz ząbkowicki 11.