moje wielkie mecze

To był mój pierwszy mecz w tym roku. W czasie jego trwania pogoda nie rozpieszczała. Temperatura zaledwie dwa stopnie powyżej zera, a do tego mocny wiatr i kilkunastominutowe opady śniegu. Jednak chęć zobaczenia pierwszego „domowego” starcie Polonii wzięła górę i pojechałem do … Grodkowa. W zespole z Nysy zagrało pięciu nowych zawodników, w tym Koreańczyk i dwóch Ukraińców.

Do Katowic wybrało się czterdziestu nyskich kibiców. Wśród nich byłem ja. Niestety „nie dojechali” tam siatkarze Stali, którzy wyjątkowo gładko przegrali wszystkie trzy partie. W żadnej nie zdobyli nawet 20 „oczek”. Pomimo dokonywania różnych zmian nyska drużyna „nie odpaliła”. Na poziomie PlusLigi  Stalowcy zagrali w Katowicach trzeci raz.  Wszystkie te mecze przegrali. Na wszystkich byłem.

Pierwszy raz w historii Stal w meczu ligowym grała u siebie z zagranicznym zespołem. To było spotkanie z kategorii tych, które trzeba wygrać za 3 punkty. Choć nysanie wykonali zadanie, to łatwo im to nie przyszło. Niebywałej sztuki dokonał Wassim Ben Tara, który w drugim secie poszedł na zagrywkę przy stanie 19:23. Zagrywał do stanu … 25:23. W tym krótkim czasie posłał aż pięć asów. Na trybunach w Nysie pojawiła się spora grupa Ukraińców, którzy usiedli na jednym sektorze i głośno wspierali siatkarzy ze Lwowa.

Gdyby Stal nie schodziła poniżej poziomu z tego meczu, to „ósemka” byłaby pewna, a emocjonowalibyśmy się w Nysie walką o jakieś piąte miejsce na koniec sezonu zasadniczego. To było klasyczne spotkanie o przysłowiowe sześć punktów. Zespół z dziewiątego miejsca podejmował drużynę będącą na ósmej pozycji. Oba kluby miały tyle samo punktów. Wreszcie kibice w Nysie mogli pooglądać mecz w sobotę o 17.30. Przyszło ich 2287. I nie zawiedli się, bo wszyscy nysanie zagrali dobre spotkanie.

Na ten wyjazd czekałem od dawna. Miałem związane z nim dwa marzenia. Pierwsze, żeby Stal wygrała lub chociaż stoczyła pięciosetowy bój. Drugie, żeby na hali pojawiło się dwustu kibiców z Nysy. Jak zobaczyłem, że spotkanie odbędzie się w fatalnym terminie, bo w poniedziałek o 20.30, to marzyłem chociaż o setce, która będzie uczestniczyć we wspólnym dopingu. Oba oczekiwania uważałem za realne, ale trudne do wykonania. Spełniło się tylko jedno.

W 2022 roku byłem na 33 spotkaniach piłkarskich i 29 siatkarskich, co daje łącznie 62 mecze. Nie oglądałem na żywo żadnej innej dyscypliny sportowej.

Groundhopping

Patrząc na groundhopperskie „osiągi”, to wiosną byłem na dziesięciu meczach, a jesienią na dwudziestu trzech. Tylko jeden mecz pooglądałem poza granicami Polski. Było to spotkanie rozegrane w Austrii.  W Polsce byłem na meczach w czterech województwach. Dziewiętnaście spotkań widziałem na terenie swojego województwa, a dziewięć na Dolnym Śląsku. Po 2 mecze oglądałem w województwach śląskim i pomorskim.

W 2022 roku do kolekcji stadionów i boisk, na których kiedykolwiek oglądałem mecz dorzuciłem 6 obiektów. Najciekawszy z nich, to Merkur Arena, na którym gra Sturm Graz.

DZIAŁ III – WIELKIE IMPREZY (103)
1.    Japonia – Chorwacja 1E – 2F (53) MŚ Quatar 2022
2.    Argentyna – Australia (50) MŚ Quatar 2022
3.    Kamerun – Brazylia (48) MŚ Quatar 2022
4.    Serbia – Szwajcaria (47) MŚ Quatar 2022
5.    Ghana – Urugwaj (45) MŚ Quatar 2022
6.    Kostaryka – Niemcy (44) MŚ Quatar 2022
7.    Kanada – Maroko (42) MŚ Quatar 2022
8.    Chorwacja – Belgia (41) MŚ Quatar 2022
9.    Holandia – Katar (36) MŚ Quatar 2022
10.    Chorwacja – Kanada (27) MŚ Quatar 2022
11.    Belgia – Maroko (26) MŚ Quatar 2022
12.    Argentyna – Meksyk (24) MŚ Quatar 2022
13.    Holandia – Ekwador (19) MŚ Quatar 2022
14.    Urugwaj – Korea Południowa (14) MŚ Quatar 2022

To był jednostronny mecz, w którym gospodarze nie byli w stanie nawiązać walki o zwycięstwo. Wyjątkiem była pierwsza połowa trzeciego seta. W spotkaniu tym po obu stronach siatki zagrało dwóch byłych zawodników Stali Nysa. W Bielawiance wystąpił środkowy, Błażej Szymeczko, a w AZS-ie – libero, Daniel Ochrymczuk. Tradycyjnie w Bielawie były bilety i losowanie nagród wśród ich posiadaczy. MVP spotkania został syn Michała Bąkiewicza. Na trybunach był doping wsparty bębnami.

Spacerując dzień wcześniej wokół Jeziora Bielawskiego trafiłem na plakat kibiców Bielawianki, na którym zachęcali do przyjścia na ten mecz. Wiedziałem, że między fanami tych klubów jest tzw. „kosa”. Ale wiedziałem też, że kibice Górnika mają zakaz wyjazdowy. Okazało się jednak, że wałbrzyscy fani pojawili się pod stadionem. Przez jakiś czas oglądałem równocześnie dwa widowiska. Na murawie toczył się mecz, a obok stadionu odbywały się „manewry” Górnik – Policja.

Przebywając w okolicach Bielawy postanowiłem wybrać się na mecz siatkarskiej II ligi. Chciałem zobaczyć jaka jest różnica między II ligą a PlusLigą. Interesowało mnie też to, ile w zespole Bielawianki gra zawodników, którzy występowali kiedyś w Stali Nysa lub Juvenii Głuchołazy, bo jeszcze niedawno było ich wielu.

Cenne 3 punkty zdobyła Polonia. Mecz z rezerwami Miedzi nie był wielkim widowiskiem, ale oprócz zwycięstwa zobaczyłem dwie ładne bramki. Prawie zawsze gdy jestem na Polonii, to bramki zdobywa Kamil Popowicz. Tym razem też trafił. W zespole gości zagrał najniższy w Europie piłkarz z zawodowym kontraktem. Spotkanie to oglądało około 200 kibiców.

Choć to spotkanie w ramach rozgrywek opolskiej klasy A, to do Nysy przyjechała drużyna z województwa dolnośląskiego. Na meczu tym, ku mojemu pozytywnemu zaskoczeniu, miejscowi prowadzili doping. Tego dnia na Podzamczu zadebiutował nowy bęben. Pomimo wsparcia kibiców Podzamcze przegrało. Spotkanie to było bardzo nerwowe. Dochodziło do wielu przepychanek i pyskówek. Aż się dziwię, że nikt nie wyleciał z boiska.

Cieszy mnie jak na meczu niskiej ligi spotykam doping, bilety i catering. W Tułowicach było to wszystko. Do końca były też piłkarskie emocje. Po boisku biegało wielu byłych piłkarzy Polonii Nysa, a na ławkach trenerskich widziałem dwa liczące się na Opolszczyźnie nazwiska. Do tego zobaczyłem jak zespół z mojej gminy awansował na pozycję lidera ligi okręgowej. Generalnie ten weekend był rewelacyjny dla nyskiego sportu, a fatalny dla kędzierzyńskiego.

Gdyby jakiś scenarzysta wymyślił fabułę filmu, według której teoretycznie słabszy zespół do przerwy przegrywałby u siebie 0:3, by ostatecznie wygrać 5:3, to uznałbym, że mocno przesadził. Tymczasem takie rzeczy miały miejsce w Goświnowicach. Beniaminek ligi okręgowej, zajmujący dziewiąte miejsce, podejmował drużynę będącą na trzeciej  pozycji, która w poprzednim sezonie otarła się o awans do IV ligi.

Piasek Potworów gra w wałbrzyskiej klasie B i nie zalicza się tam do potentatów. Ich mecze lokalnie nie cieszą się wielkim zainteresowaniem. Jednak klub ten jest bardzo popularny w social mediach. Przed tym starciem Bierkowice miały komplet trzech wygranych, a gospodarze jeszcze w tym sezonie nie zaznali smaku zwycięstwa. Tego dnia oba zespoły przedłużyły swoje serie. Jednak było to bardzo ciekawe spotkanie, w którym wynik był cały czas sprawą otwartą. W Potworowie, oprócz mnie, był groundhopper ze stolicy, co potwierdza popularność tego klubu. Razem z nim stanowiliśmy 10% publiczności. 5% kibiców, czyli dokładnie jeden, zasiadło na oponie.

Do Reńskiej Wsi koło Nysy przyjechał spadkowicz z IV ligi, a zarazem lider ligi okręgowej. Wraz z piłkarzami Chemika mieli przyjechać ich kibice, co spowodowało, że pojawiły się spore siły policyjne. Na trybunach zasiadło około dwustu miejscowych sympatyków, którzy mieli bęben i syrenę strażacką. Zobaczyli jakby dwa różne spotkania. Do przerwy ich ulubieńcy prezentowali się lepiej od wyżej notowanego rywala, ale po zmianie stron role się odwróciły i miejscowi doznali bardzo wysokiej porażki.

W sobotę równocześnie swoje mecze rozgrywały w Nysie trzy miejscowe drużyny. Siatkarze Stali grali sparing z Gwardią Wrocław, piłkarze Polonii mecz III ligi z Gwarkiem Tarnowskie Góry, a Podzamcze z Rusocinem. Wybrałem ten ostatni pojedynek, bo po latach przerwy Podzamcze wróciło na … Podzamcze i zagrało na boisku przy ulicy Brodzińskiego. Ten historyczny aspekt zadecydował, że wybrałem to spotkanie. Już w momencie wejścia na boisko wiedziałem, że dobrze zrobiłem, bo sprzedawano cegiełki, karnety i pamiątki klubowe, takie jak m.in. proporczyki, szaliki, czapki, smycze.

Przyzwoita frekwencja, dobry doping Odry, przyjazd stosunkowo dużej grupy kibiców Jagi, niezła gra opolan i bardzo słaba Jagiellonii. Do tego dziwny gol stracony w dogrywce plus głupio zdobyta czerwona kartka. Tak w skrócie zapamiętam to spotkanie pierwszej rundy Pucharu Polski.

Ten mecz, to było spotkanie dwóch różnych światów, zarówno pod względem sportowym, jak i kibicowskim. Oba kluby dzielą cztery poziomy rozgrywkowe. Kibice tych drużyn zebrani na stadionie też mocno się różnią. Wygląda na to, że jedna trzecia mieszkańców Jełowej zasiadła na stadionie. Dopingowali swój zespół z olbrzymim zaangażowaniem. To spotkanie będzie tam wspominane przez dziesięciolecia. Zagłębie nie pokazało tego, czego oczekiwałem od zespołu ekstraklasowego.

Stadion w Jaworzynie Śląskiej jest 315. obiektem piłkarskim, na którym pooglądałem mecz. Okazało się, że jest na nim tablica poświęcona Tadeuszowi Mytnikowi. Przeciwnikiem Karoliny był klub, który „jak mi świta” grał w III lidze przeciwko Stali Nysa w sezonie, gdy ojciec zaczął prowadzić mnie na mecze. Na spotkaniu tym były bilety. Był też doping, w którym uczestniczyło trzech miejscowych fanów. Spotkanie, zwłaszcza w ostatnich minutach, dostarczyło dużych emocji grupie stu kibiców, którzy zasiedli na trybunach, które jeszcze mają na sobie ślady pandemii. Część krzesełek ma naklejone iksy, żeby na nich nie siadać.

W ramach poznawania słupskiej piłki, po meczu klasy A, udałem się do miejscowości Machowino na pojedynek ligi okręgowej. Największą atrakcją tego spotkania był miejscowy kibic, który przez całe spotkanie prowadził doping. Mecz ten do końca trzymał w napięciu, a w ostatniej akcji w roli napastnika pojawił się bramkarz, który zaczynał mecz jako zawodnik z pola. Jeden gol, jedna czerwona kartka i stu kibiców, to statystyczne podsumowanie tego spotkania.

Pojedynek w Kobylnicy był jednym z dwóch meczów, które w okolicach Słupska obejrzałem 20 sierpnia. To A-klasowe spotkanie miało dwa oblicza. Pierwszą połowę Słupia wygrała 6:0, by drugą zremisować. Duży wpływ na to miała czerwona kartka. Mecz ten oglądało 70 osób. Część z nich miała wuwuzele, z których korzystała. Nie było klasycznego dopingu, biletów i cateringu. Oczywiście gdyby był chociaż jeden z tych trzech elementów, to na tym poziomie rozgrywek byłaby to dla mnie duża niespodzianka.

W Raciborzu mieszka dwóch groundhopperów, z którymi od lat utrzymuję kontakt, a nigdy wcześniej nie byłem w tym mieście na żadnym meczu. Tak się złożyło, że sprawy rodzinne sprowadziły mnie na Górny Śląsk i ze względu na pojedynek Polonii Nysa z Pniówkiem w Pawłowicach postanowiłem zostać tam do soboty. Mecz Unii z Lędzinami był rozgrywany o 13.00., przez co idealnie mi podpasował. Byłem na nim z Jackiem z Trzi Rogi Elwer.

Oto aktualny wykaz trzystu szesnastu stadionów i boisk, na których oglądałem piłkarskie spotkania.

1.    Stal Nysa
2.    Polonia Nysa
3.    Stadion Śląski w Chorzowie
4.    Cracovia Kraków
5.    Odra Opole
6.    TJ Michalovce (CSRS – Słowacja)
7.    Sparta Lubliniec
8.    LKS Goświnowice
9.    LZS Biechów
10.    Skalnik Gracze
11.    Odra Wodzisław
12.    Wisła Kraków
13.    GKS Grodków
14.    Hajduk Split (Chorwacja)
15.    Ruch Chorzów

O meczach Zagłębie – Lech słyszałem wiele dobrego i od kilku lat przymierzałem się, żeby to samemu zweryfikować. Wyjazd do Lubina okazał się znakomitym pomysłem. Zobaczyłem wspaniałą atmosferę panującą na trybunach, gdzie dwie liczne grupy kibiców rywalizowały na doping, ale przy tym wzajemnie się szanowały. Obie ekipy odpaliły pirotechnikę. Niestety przed meczem padł system sprzedaży biletów, co znacznie wydłużyło nasz pobyt pod stadionem. Za bilety dla siebie i żony miałem zapłacić 95 zł, a zapłaciłem … 2 zł.

W Opolu powiało wielką piłką. Wreszcie zapełnił się stadion przy Oleskiej, na który przyjechał jeden z najbardziej topowych klubów polskich i to zarówno pod względem piłkarskim, jak i kibicowskim. Fani Wisły wypełnili swój sektor, a niektórych można było nawet spotkać poza nim. Była też pirotechnika. Mniej zorientowani w aktualnej sytuacji kibicowskiej byli zdziwienie, że kibice obu drużyn nie obrzucali się obelgami. Na Odrze powróciły klasyczne bilety, a zwolennicy papierowych programów meczowych mogli takowe otrzymać. Największym minusem tego widowiska było to, co dla wielu kibiców jest najważniejsze, czyli poziom gry. Niestety mecz nie był porywającym widowiskiem. Do tego Odra przegrała już czwarte spotkanie, z tego trzecie u siebie.

Wracając z wakacji w Chorwacji zatrzymałem się na nocleg tranzytowy w Grazu. Zamówiliśmy go dzień wcześniej. Po zrobieniu tego zobaczyłem, że o 19.30 jest tam hit austriackiej Bundesligi, w którym wicemistrz kraju podejmował mistrza. Ten drugi ma już zapewniony start w Lidze Mistrzów, a Sturm o niego walczy. Spotkanie to mnie zachwyciło pod wieloma względami. Mam na myśli poziom gry, doping, atmosferę, organizację meczu, bilety, programy itp.

Miałem okazję być na pierwszym sparingu Polonii Nysa przed jej drugim startem w III lidze. Tutaj opowiem, jak to się stało, że byłem na tym meczu, gdzie go rozegrano oraz jak w nim zaprezentowała się drużyna Polonii. Jak zwykle będzie subiektywnie, ale z zachowaniem obiektywizmu.

Wreszcie pooglądałem we Wrocławiu jakiś mecz o punkty. Do tego było to spotkanie wygrane przez naszą reprezentację. Mecz ten oficjalnie obejrzało ponad 35 tysięcy widzów. Na moje oko było ich więcej. Jak na mecze reprezentacji rozgrywane w tym mieście, to na tym była całkiem niezła atmosfera. Siedziałem blisko Walijczyków, którzy parę razy coś zaśpiewali.

Tym razem wybrałem się na futsalowy mecz o Superpuchar Polski. Daleko nie miałem, bo do tak wielkiego wydarzenia doszło na Hali Nysa. Faworytem był aktualny mistrz kraju, Rekord Bielsko-Biała. Na spotkanie wpuszczono trzystu kibiców, którzy otrzymali darmowe bilety. Były małe grupki sympatyków obu klubów. Nie było jednak żadnego dopingu. Zwycięzcę wyłoniła seria rzutów karnych.

Za nami dwie dekady tego stulecia, stąd postanowiłem sporządzić Ranking Klubów Piłkarskich Opolszczyzny XXI wieku, a zarazem dokonać przeglądu opolskiej piłki na przestrzeni ostatnich dwudziestu lat. W zestawieniu tym znalazły się wszystkie kluby, które w tym okresie zagrały od IV ligi (piąty poziom) wzwyż. Takich drużyn było 72. Na potrzeby tego rankingu zsumowałem wszystkie punkty jakie w tym okresie zdobyły poszczególne kluby. Do nich dodałem premie za grę w wyższych ligach niż czwarta. I tak za grę w trzeciej lidze dołożyłem 100 punktów za każdy sezon, w drugiej 200, a w pierwszej 300. O ile pierwsza trójka tego zestawienia nie może dziwić, to dalsza kolejność może być dla wielu zaskakująca.

Za nami pierwsza kolejka Ligi Mistrzów. Postanowiłem sprawdzić, jakich narodowości trenerzy pracują w klubach grających w tych elitarnych rozgrywkach. W sumie reprezentują osiemnaście państw. Dla porównania w Lidze Mistrzów grają kluby z piętnastu krajów. Siedemnastoma klubami kierują rodzimi trenerzy, a piętnastoma obcokrajowcy. Najliczniej reprezentowana jest niemiecka szkoła trenerska, bo aż w pięciu klubach postawiono na szkoleniowców z tego kraju. Po czterech trenerów jest z Włoch i Portugalii.

Korzystając z tego, że posiadam najnowszy Almanach Opolskiej Piłki Nożnej, postanowiłem sprawdzić, kto w poprzednim sezonie był najskuteczniejszym piłkarzem powiatu nyskiego. Zadanie o tyle trudne, że powiat ten miał kluby grające od IV ligi do klasy B, a ciężko porównać bramki zdobyte na różnych poziomach. Zanim sprawdziłem wyniki poszczególnych snajperów, to ustaliłem swój autorski regulamin.Gole przeliczyłem na punkty, do czego zastosowałem współczynnik korygujący.

Rafał on Tour, to najskromniejszy groundhopper jakiego znam. Wprawdzie prowadzi bloga i kanał na YT, ale wcale ich nie reklamuje w social mediach. A ma czym się pochwalić, bo pooglądał mecze na 450 stadionach w 33 państwach. Ten spokojny absolwent prawa i administracji jest obecnie wiceprezesem Sparty Rejowiec Fabryczny i co najważniejsze, wydał monografię tego klubu. Chciałbym zachęcić do zakupu tej książki. Byłem z nim na kilku wyjazdach piłkarskich. Kojarzy mi się z dwoma niesamowitymi przygodami, o których poniżej opowiem.

Nie wiemy, czy sezon 2019/2020 będziemy jeszcze dokończać. Korzystając z długiej przerwy podliczyłem ranking polskich trenerów ligowych. Pod uwagę wziąłem trenerów trzech najwyższych lig.  Chciałem uwzględnić też polskich szkoleniowców pracujących w ligach zagranicznych, ale takich na tę chwilę nie ma. Pod uwagę, oprócz meczów ligowych, brałem spotkania w europejskich pucharach i w Pucharze Polski.

Postanowiłem sprawdzić, które kluby w polskiej PKO Ekstraklasie zdobywają najwięcej punktów dzięki polskim piłkarzom. Przeliczyłem to na podstawie dotychczasowych 26 kolejek. Jak to liczyłem? Jeżeli zespół wygrał mecz, to liczbę Polaków, którzy pojawili się na boisku, przemnożyłem razy 3. Np. zagrało 12 to dało 36 punktów. Jeśli drużyna zremisowała to liczbę Polaków przemnożyłem razy 1. W przypadku porażki klub nie zdobył żadnych punktów i liczba występujących  Polaków nie ma wpływu na ranking. Kto zgadnie pierwszą trójkę naszej ligi? To taki uproszczony Pro Polacy System wzorowany na Pro Junior System. Przyznam, że nie wytypowałbym pierwszej trójki.