moje wielkie mecze

Zespół z Piły był wyraźnie lepszy i odniósł zasłużone zwycięstwo. Tego dnia imponował znakomitym blokiem, niezwykle mocną zagrywką oraz bardzo dobrą grą w obronie. Zawodniczki z Nysy starały się, jednak realną szansę na wygraną miały jedynie w drugiej partii, którą przegrały 23:25. W pozostałych setach uległy rywalkom do 18 i 15.

Mecze Lechii z Bielawianką to zawsze bardzo ciekawe, kibicowskie derby powiatu dzierżoniowskiego. W poprzednim sezonie byłem na takim spotkaniu w IV lidze. Mimo że tym razem z Bielawianką grały rezerwy Lechii, liczyłem na doping obu klubów. Pod tym względem jednak się przeliczyłem – nie było żadnego młyna. Za to pod stadionem stało sporo policjantów. Sam mecz był interesujący i dostarczył kibicom wielu emocji.

Cały czas pierwszoligowa Stal serwuje nam na swojej hali siatkówkę wyjątkowo ciężkostrawną. Trudno się to ogląda, zwłaszcza gdy uświadomimy sobie, że – obrazowo mówiąc – nyska drużyna powinna być w 1. lidze odpowiednikiem piłkarskich gigantów pokroju Realu czy Barcelony. Każdy zawodnik Stali, który wystąpił w tym meczu, po przejściu do Avii byłby jej największą gwiazdą. Do tego wszystkiego trener Mark Lebedew był w czasie spotkania mniej aktywny niż Krzysztof Stelmach czy Francesco Petrella.

O takich meczach mówi się, że gra się w nich o „sześć punktów”. Spotkały się dwa zespoły ze strefy spadkowej III ligi. Do przerwy spotkanie było wyrównane, natomiast po zmianie stron goście uzyskali wyraźną przewagę. Jedyną bramkę zdobyli w 73. minucie. W końcówce gospodarze ruszyli do ataku i stworzyli kilka groźnych sytuacji.

Grę w pierwszej połowie nazwałbym Obroną Klakli. Piłkarze Polonii oddali inicjatywę, lecz nie dopuszczali gości do groźnych sytuacji, a sami stworzyli jedną, po której Maksymilian Podgórski dał nysanom prowadzenie. Po zmianie stron spotkanie zamieniło się w prawdziwy rollercoaster. Mecz zakończył się remisem, po którym wszyscy mogą odczuwać zarówno radość, jak i niedosyt.

To spotkanie pokazało mi, że prawdziwą solą polskiej piłki są mecze pomiędzy drużynami, których kibice mają ze sobą „kosę”. Atmosfera na trybunach była niesamowita — czuć ją było już pod stadionem na godzinę przed pierwszym gwizdkiem. A właściwie słychać ją było już wtedy ze środka – doping niósł się daleko poza obiekt.

Taki mecz musiał w końcu nadejść. Beniaminek z Nysy przegrał 0:3 z zespołem, który w tabeli znajdował się cztery pozycje niżej. Obiektywnie patrząc, nyska drużyna była tego dnia słabsza. Jednak gdyby nie pomyłka sędziowska w końcówce drugiego seta, kto wie, jak potoczyłby się ten mecz.

W mojej ocenie był to najlepszy mecz, jaki w tym sezonie oglądałem w Hali Nysa. Stal miała momenty lepsze i gorsze, ale zaprezentowała poziom, poniżej którego nie powinna schodzić. Trzeci set był w jej wykonaniu znakomity. Wiktor Musiał zagrywał na poziomie, jakiego nie widziałem u nyskich zawodników od czasów Kento Miyaury, a Patryk Szczurek wreszcie skutecznie uruchomił środek. Ręce same składały się do oklasków. Na trybunach panowała świetna atmosfera, a w zespole gości zagrało trzech byłych zawodników Stali.

Taki mecz musiał w końcu nadejść. Polonia poniosła pierwszą w tym sezonie porażkę na własnym stadionie – i to bardzo dotkliwą. Miało to być również pierwsze spotkanie, w którym kibice gości zasiądą w specjalnej klatce dla przyjezdnych. Ostatecznie jednak, z powodu awantury, nie weszli na stadion, a przez kilkanaście minut prowadzili doping zza ogrodzenia. Fanów Karkonoszy wsparli kibice Miedzi.

4048 widzów przybyło na Itaka Arenę, by obejrzeć starcie pierwszoligowej Odry z ekstraklasowym Piastem Gliwice. Drużyna z najwyższej ligi nie okazała się na tyle atrakcyjna, by we wtorkowy wieczór przyciągnąć tylu widzów, co na ten stadion potrafią ściągnąć czołowe kluby pierwszej ligi. Na obiekcie pojawiła się liczna i głośna grupa kibiców Piasta. Każdy, kto – tak jak ja – liczył na niespodziankę ze strony Odry, szybko przekonał się, że tego dnia zespół z Gliwic był piłkarsko lepszy.

To było znakomite widowisko – zarówno na trybunach, jak i na murawie. Druga połowa dostarczyła niesamowitych emocji, które trwały do samego końca, a właściwie to właśnie wtedy sięgnęły zenitu. Sporo działo się również na trybunach. Kibice gości w pełni wypełnili swój sektor, a gospodarze tego dnia mogli pochwalić się znacznie wyższą frekwencją niż zwykle. W sektorze Ruchu zapłonęły race, które efektownie podświetliły flagowisko. Sprawa Wisły Kraków doprowadziła natomiast do słownej potyczki między fanami Odry i Ruchu.

Sprawdziło się polskie powiedzenie, że do trzech razy sztuka. Wreszcie, w swoim trzecim meczu domowym, Stal Nysa wygrała tak, jak powinna w tej lidze wygrywać – za pełną pulę, czyli 3 punkty. Licznie zgromadzeni kibice mogli zaśpiewać: „Dzisiaj niedziela, Stal Nysa wygra do zera.”

Kiedy w dziewięciozespołowej klasie B szósta drużyna w tabeli podejmuje lidera, trudno spodziewać się wielkich emocji. Tymczasem w Niwnicy byłem świadkiem sporej niespodzianki. Zobaczyło to niewiele osób – szkoda, bo spotkanie było naprawdę ciekawe, a jedna z bramek zasługiwała na miano wyjątkowej urody. Moją uwagę przykuła też tabliczka z dość nietypowym zakazem.

O nyskich zawodniczkach mogę powiedzieć, że to dziewczyny ze stali – nigdy nie pękają. Odnoszę też wrażenie, że w hali przy ulicy Głuchołaskiej unosi się nad nimi duch dawnej drużyny Stali. Podobnie jak tamten zespół, którego ikoną był Krzysztof Wójcik – obecny zresztą na tym meczu – potrafią wygrywać z teoretycznie silniejszymi rywalkami i podnosić się z bardzo trudnych sytuacji. Tego dnia mogły liczyć na ogromne wsparcie kibiców, którzy przez całe spotkanie prowadzili doping.

Podczas tego meczu na stadionie Polonii zadebiutowała... kaszanka. Spotkanie zaplanowano na godzinę 16.00, co jak na roboczy piątek jest dość wczesną porą. Nyskie korki sprawiły, że piłkarze Warty się spóźnili. Jeszcze bardziej spóźniła się moja żona. Z przebiegu spotkania trudno jednoznacznie ocenić, kto powinien się cieszyć, a kto smucić z podziału punktów. Ja natomiast cieszę się z niespodziewanego prezentu – pakietu biletów.

W siatkówce, kiedy beniaminek podejmuje spadkowicza, który ma ambicje i realne podstawy, by wrócić tam, skąd spadł, faworyt wydaje się oczywisty. Tymczasem dziewczyny z Nysy pokazały, czym są zaangażowanie i wola walki. Wszystko to uzupełniły dobrą organizacją gry. Otarły się choćby o jeden punkt, a choć tym razem się nie udało, nikt nie może mieć do nich pretensji.

Pierwszy raz zabrałem żonę na Itaka Arenę. Była zachwycona — i wcale się nie dziwię. Stadion jest piękny, doping zdecydowanie lepszy niż na Oleskiej, a do tego Odra zagrała najlepsze spotkanie na tym obiekcie spośród dziewięciu, które tam widziałem. Zjadła jeszcze zapiekankę, którą bardzo mi zachwalała. Ja z kolei przed stadionem miałem miłe spotkanie z groundhopperem, z którym znamy się od wielu lat i byliśmy już razem na kilku wyjazdach.

W Grądach obejrzałem mecz opolskiej klasy B – zupełnie inny świat niż wyższe ligi. Były lotne zmiany, rozpoczęcie spotkania w niepełnym składzie i dwucyfrowe zwycięstwo jednej z drużyn. A wszystko to na naprawdę ładnym obiekcie, jak na ten poziom rozgrywek, nad którym unosił się zapach piwa i frytek.

Na boisku w Moszczance obejrzałem mecz klasy okręgowej GKS Głuchołazy – Pogoń Prudnik. Zaskoczyło mnie, że obie drużyny wspierały kilkunastoosobowe grupy kibiców prowadzących doping. Obie ekipy były oflagowane i wyraźnie manifestowały wzajemną niechęć. Sam mecz był wyrównany, ale gospodarze zwyciężyli dość pewnie.

Polonia zagrała swój mecz tradycyjnie w piątek o 19:00, przy sztucznym oświetleniu. Na trybunach pojawiła się całkiem dobra frekwencja, a gastronomia stała na wysokim poziomie. Podobnie było w pierwszych 45 minutach gry – obie drużyny zaprezentowały szybki, widowiskowy futbol. Po zmianie stron jakość meczu spadła, głównie za sprawą gospodarzy. Jak to się często mówi, spotkanie zakończyło się sprawiedliwym remisem.

Spotkanie opolskiej IV ligi zapowiadało się na prawdziwy szlagier, ponieważ trzeci zespół w tabeli podejmował wicelidera. Patrząc na przebieg meczu, remis można uznać za zaskakujący rezultat. W gruncie rzeczy obie drużyny mają czego żałować, bo każda z nich miała okazję sięgnąć po pełną pulę.

Do Przylesia wybrałem się dlatego, żeby zaliczyć mecz na 370. obiekcie piłkarskim. Od razu zwróciła moją uwagę charakterystyczna kryta trybuna. W oczy rzucała się też kilkuosobowa grupa kibiców z Grodkowa – w żółtych koszulkach, z bębnem i megafonem.Sam mecz nie dostarczył wielkich emocji i zakończył się pewnym zwycięstwem gości, którzy aktualnie przewodzą w opolskiej klasie A.

Tuż przy granicy z Polską, koło Głuchołaz, jest boisko klubu FK Zlate Hory. Gra on w czeskiej VII lidze, a na meczu ma bilety, pieczone mięsa i kiełbasy, piwo i inne napoje. Na obiekcie są dwie kryte trybuny plus miejsce ze stołami. Mecz z Sokolem Stity był niezwykle emocjonujący. Gospodarze po 3 minutach przegrywali 0:2, żeby wygrać 5:4. Była duża awantura, dwie czerwone kartki, dwie bramki samobójcze i dwa wykorzystane rzuty karne.

W idealnym świecie mecze niższych lig (i tych wyższych też) powinno się organizować tak, jak robią to w Chróścinie Nyskiej. Na spotkaniu klasy A były bilety, programy meczowe, kiełbaski, frytki, piwo, napoje, spiker, tablica wyników oraz losowanie nagród wśród posiadaczy wejściówek. Trudno było się do czegokolwiek przyczepić.

Wreszcie reprezentacja Polski zagrała mecz o punkty w Chorzowie, czyli stosunkowo blisko mojego miejsca zamieszkania. Stadion Śląski kojarzy mi się z najlepszymi piłkarskimi wspomnieniami. Niestety, to już nie jest dawny „Kocioł Czarownic”. Atmosfera nie różni się wiele od innych stadionów, na których występuje kadra. Na szczęście była grupa kibiców, którzy starali się prowadzić doping. Wyróżnił się też samotny desperat, który w czasie hymnu odpalił racę. Doszło ponadto do dość dziwnej akcji kibolskiej. Najważniejsze jednak, że Polska wygrała 3:1.

Na początku lipca zobaczyłem informację, że we Wrocławiu zagrają Ukraina z Francją. Bez wahania kupiłem bilet za 100 zł i dzięki temu po raz pierwszy mogłem obejrzeć mecz międzypaństwowy, w którym nie grała reprezentacja Polski. Chciałem zobaczyć, jak zaprezentuje się Francja – jedna z najlepszych drużyn świata, jaką atmosferę stworzą ukraińscy kibice i oczywiście jak wygląda na żywo geniusz Mbappé.

Siedem osób dało swoje typy w konkursie "Znawca Sportu Nyskiego". Zrobiłem ich screeny i umieściłem w tym miejscu, żeby na koniec sezonu móc je sprawdzić i podsumować.

W Łodzi wybrałem się na mecz klasy A pomiędzy AKS SMS III Łódź a UMKS Korab II Łask. Spotkanie odbywało się na boisku Szkoły Mistrzostwa Sportowego im. Kazimierza Górskiego. Okazało się, że na terenie SMS-u jest kilka boisk, dzięki czemu mogłem zobaczyć fragmenty dwóch innych meczów. Jeden z nich był spotkaniem kobiet, w którym kapitan jednej z drużyn miała na ramieniu tęczową opaskę.

Na przyjazd Śląska do Opola czekano aż 17 lat. Już pod stadionem można było wyczuć, że to nie będzie zwykły mecz ligowy – dwie godziny przed rozpoczęciem spotkania było tam tylu ludzi, ilu zazwyczaj pojawia się dopiero pół godziny przed pierwszym gwizdkiem. Na trybunach zasiadł komplet publiczności. Kibice Odry i Śląska przygotowali efektowne oprawy i prowadzili nieustanny doping, a same wydarzenia boiskowe dostarczyły wyjątkowych emocji: niewykorzystany rzut karny gości, ich gra w osłabieniu, gol Odry w 91. minucie i wyrównujące trafienie Śląska w ostatnich sekundach.

Jadąc do Domaszkowic, byłem ciekawy, jak w inauguracji IV ligi zaprezentuje się druga siła piłkarska gminy Nysa. Interesowało mnie, czy teoretycznie udane transfery przełożą się na jakość gry „Domaszek” oraz ilu nowych zawodników zobaczymy w wyjściowej jedenastce. Ostatecznie w pierwszym składzie zagrało ich sześciu, a jednym z nich – i to zdecydowanie wyróżniającym się – był Wojciech Ilasz. Sprawiał wrażenie piłkarza z wyższej ligi. I wcale nie chodzi tylko o fakt, że zdobył trzy bramki.

Na Futbology wyskoczyło mi, że w piątek o 18:00 w Jeseníku rozgrywany będzie mecz czeskiej V ligi. Co prawda już kiedyś tam byłem, ale minęło sporo czasu, więc uznałem, że dystans 38 km to dobra okazja, by znów odwiedzić ten obiekt.Na miejscu zobaczyłem wyjątkową trybunę, klimatyczne boczne boisko z urokliwą trybunką, fajną stadionową knajpkę i spróbowałem "cigaro". Od razu poczułem typową atmosferę czeskiego meczu. Dodatkowo trafiłem na potężną ulewę z grzmotami, ale na szczęście w drodze powrotnej pogoda dopisała.

1,5 godziny jazdy, 1,5 godziny kręcenia się przed i po stadionie, 1,5 godziny meczu i 1,5 godziny powrotu. Do tego jeszcze pół godziny pomeczowej rozmowy. Tak w skrócie wyglądał mój wypad do Opawy na mecz II ligi. Było to pierwsze spotkanie rozegrane na Simply Arenie od czasu wrześniowej powodzi. Przed stadionem spotkałem trzy osoby z Polski — z jedną byłem umówiony. To właśnie od niej otrzymałem pokaźny zestaw biletów z niższych lig polskich i czeskich. Dzięki aplikacji Futbology wiem, że na meczu obecni byli również kibice z Niemiec, Wielkiej Brytanii i Francji.

Nowy stadion w Katowicach był 366. obiektem, na którym oglądałem mecz. Na trybunach zasiadło prawie 12 tysięcy kibiców, którzy stworzyli bardzo fajną atmosferę. Piłkarsko Raków prezentował się zdecydowanie lepiej. Trybuna fanatyków GieKSy była wypełniona po brzegi. Była też liczna grupa kibiców Rakowa, którzy – jak się mówi – pojawili się dzięki uprzejmości gospodarzy.

Nigdy wcześniej nie chodziłem na sparingi, ale nie mając nic lepszego do roboty, wybrałem się na ten w Domaszkowicach. Mecz mógł się podobać. Zobaczyłem siedem bramek, zacięte spotkanie, nowych zawodników Domaszkowic, gości grających w koszulkach bez... numerów oraz sędziowanie w wykonaniu... dwóch arbitrów. Taki klimat sparingów.

Bardzo trafionym pomysłem było rozegranie na własnym stadionie sparingu z zespołem z Ekstraklasy i umożliwienie kibicom obejrzenia meczu za symboliczną opłatą. Atrakcyjność wydarzenia dodatkowo podnosił fakt, że odbywało się ono w ramach obchodów 80-lecia Odry, a rywalem była drużyna, z którą opolski klub łączy kibicowska zgoda.

Na początku lipca życie rzuciło mnie do Łodzi. Ku mojemu pozytywnemu zaskoczeniu, trafiłem tam na mecz. W łódzkiej dzielnicy Nowosolna obejrzałem rewanżowe spotkanie barażowe o awans do klasy okręgowej. Piłkarze Zrywu przyjechali z trzybramkową zaliczką, więc nie spodziewałem się wielkich emocji. Tymczasem emocji było aż nadto.
Zaliczyłem swoje 365. boisko, na którym oglądałem mecz piłkarski. Posłuchałem dopingu miejscowych i zobaczyłem odpalone race. Mecz odbył się na „Estadio Olimpico da Nowosolna” — tak, nieoficjalnie i z przymrużeniem oka, miejscowi nazywają boisko Amii Nowosolna przy ulicy Grabińskiej.

Oto aktualny wykaz trzystu sześćdziesięciu dziewięciu stadionów i boisk, na których oglądałem piłkarskie spotkania.
1.    Stal Nysa
2.    Polonia Nysa
3.    Stadion Śląski w Chorzowie
4.    Cracovia Kraków
5.    Odra Opole
6.    TJ Michalovce (CSRS – Słowacja)
7.    Sparta Lubliniec
8.    LKS Goświnowice
9.    LZS Biechów
10.    Skalnik Gracze
11.    Odra Wodzisław
12.    Wisła Kraków
13.    GKS Grodków
14.    Hajduk Split (Chorwacja)
15.    Ruch Chorzów

Na Stadionie Śląskim obejrzałem bardzo słaby mecz, któremu towarzyszył niewiele lepszy doping. Mimo to z wyjazdu jestem bardzo zadowolony. Frekwencja dopisała, zjadłem dużą kiełbasę, wróciłem z kilkoma biletami i spędziłem czas w sympatycznym gronie. Do tego uczestniczyłem w historycznym pożegnaniu Kamila Grosickiego.

W 2024 roku pierwszy raz w życiu byłem na meczu wielkiego turnieju piłkarskiego oraz na spotkaniu reprezentacji Polski poza granicami naszego kraju. Do „kolekcji” groundhopperskiej dorzuciłem nowy kraj. Otworzyłem się też na inne dyscypliny sportu poza piłką nożną i siatkówką w wydaniu męskim. W tym roku pooglądałem na żywo 92 mecze. Z podziałem na poszczególne dyscypliny sportu wyglądało to tak - piłka nożna mężczyzn - 48, siatkówka mężczyzn - 32, siatkówka kobiet - 8, piłka nożna kobiet -2, futsal - 1, koszykówka mężczyzn – 1.

Strona mojewielkiemecze.wodip.opole.pl obchodzi dziś 14. urodziny. Pierwszy artykuł pojawił się na niej 23.10.2010. Była to relacja z mojej wyprawy na mecz Hajduk Split – Hamburger SV. Od tego momentu wrzuciłem na stronę 1716 artykułów. Dały one 4.418.033 odsłony. Przez wszystkie te lata strona ta jest prowadzona tylko przez jedną osobę.

Uaktualniłem zestawienie boisk w Polsce, na których oglądałem mecze, z podziałem na województwa i powiaty (w tym też miasta na prawach powiatów).  Wyszło, że takich boisk jest 269, w 14 województwach i w 74 powiatach.
Województwa z największą liczbą boisk, na których oglądałem mecze: opolskie 128, dolnośląskie 65 i śląskie 41.
Województwa z największą liczbą powiatów i miast na prawach powiatu, w których pooglądałem mecze: śląskie 21, dolnośląskie 14 i opolskie 11.
Powiaty, w których zaliczyłem najwięcej boisk: nyski 63, opolski 20, dzierżoniowski 15, świdnicki i prudnicki po 12 oraz ząbkowicki 11.