moje wielkie mecze

Jak na derby przystało, w Kędzierzynie-Koźlu obejrzałem niezwykle emocjonujące spotkanie. Obie drużyny były mocno osłabione kontuzjami i chorobami, a szczególnie istotny okazał się brak Bartosza Kurka. Przed meczem większość nyskich kibiców brała jeden punkt w ciemno. Po jego zakończeniu cieszyliśmy się z wyniku, choć pozostał lekki niedosyt – można było zdobyć jeszcze jedno „oczko”.
Do Kędzierzyna pojechałem z Klubem Kibica Stali. W sektorze gości było nas 72, a na hali zgromadziło się 2172 widzów. Odkąd Stal wróciła do PlusLigi, pomijając ogromne emocje sportowe, były to najspokojniejsze derby rozegrane w tym mieście.

To był najbardziej emocjonujący ze wszystkich wygranych przez Stal meczów od czasu jej powrotu do PlusLigi. Wyciągnięcie tie-breaka od stanu 10:13 i obronienie dwóch meczboli to coś, do czego nie jesteśmy przyzwyczajeni. Takie rzeczy pamiętają ci, którzy w najlepszych latach oglądali mecze przy ulicy Głuchołaskiej.W tym spotkaniu dwukrotnie pogubił się Francesco Petrella, ale jego szalona decyzja o wpuszczeniu Paesa na zagrywkę odwróciła losy tie-breaka. Nyscy zawodnicy zostawili na boisku kawał serca – tak zdeterminowanych jeszcze ich w tym sezonie nie widziałem. Niektórzy walczyli nie tylko z przeciwnikiem, ale także z bólem.

Drugi raz w życiu wybrałem się na koszykarski mecz Pogoni Prudnik. Po raz pierwszy odwiedziłem halę "Sójka" w Prudniku, która zrobiła na mnie pozytywne wrażenie. Przed spotkaniem uznawałem Pogoń za zdecydowanego faworyta, dlatego byłem w szoku, gdy na początku meczu przegrywała 3:15. Mimo że prudniczanie systematycznie odrabiali straty, pierwszą kwartę zakończyli na minusie. Od drugiej części spotkania ich zwycięstwo nie było już zagrożone.

Prowadzić 2:0 i przegrać 2:3 – to klasyka siatkarskich rozgrywek. Takie sytuacje się zdarzają, ale w kontekście całego sezonu, który w wykonaniu zawodników Stali Nysa jest po prostu tragiczny, trudno znaleźć właściwe słowa. Postanowiłem odczekać kilka dni z napisaniem tego tekstu, by uniknąć pisania pod wpływem emocji. Niestety, wygrana Lwowa z Częstochową jeszcze bardziej pogłębiła moją frustrację. Widmo spadku zagląda nam w oczy coraz wyraźniej. Zresztą, sytuacja jest widoczna dla każdego – nie trzeba jej dodatkowo opisywać. Nyscy zawodnicy potrafią rozczarowywać na różne sposoby. Ja już od nich nie oczekuję niczego więcej, poza jednym – utrzymaniem w PlusLidze. Nawet wizja budowy drużyny od nowa w przyszłym sezonie przestaje mnie martwić.

W dawnym „Nyskim Kotle” przy ulicy Głuchołaskiej pooglądałem mecz siatkarskiej II ligi, w którym Stal II uległa 0:3 Chrobremu Głogów. Kiedy zobaczyłem, że w nyskim zespole obok młodzieży gra tylko jeden zawodnik „z nazwiskiem”, to przypuszczałem, że mecz się tak właśnie zakończy. Przecież drużyna zamykająca ligową tabelę grała z liderem. Przez całe spotkanie kilkunastoosobowa grupa kibiców Młodej Stali prowadziła głośny doping.

12 stycznia 2025 roku w Hali Nysa byliśmy świadkami prawdziwego siatkarskiego spektaklu, który na długo pozostanie w pamięci kibiców PSG Stali Nysa. Wreszcie nasz zespół, mimo początkowych trudności, pokazał niesamowitą determinację i wolę walki, odwracając losy meczu przeciwko Indykpolowi AZS Olsztyn i triumfując 3:2.

W 2024 roku pierwszy raz w życiu byłem na meczu wielkiego turnieju piłkarskiego oraz na spotkaniu reprezentacji Polski poza granicami naszego kraju. Do „kolekcji” groundhopperskiej dorzuciłem nowy kraj. Otworzyłem się też na inne dyscypliny sportu poza piłką nożną i siatkówką w wydaniu męskim. W tym roku pooglądałem na żywo 92 mecze. Z podziałem na poszczególne dyscypliny sportu wyglądało to tak - piłka nożna mężczyzn - 48, siatkówka mężczyzn - 32, siatkówka kobiet - 8, piłka nożna kobiet -2, futsal - 1, koszykówka mężczyzn – 1.

Bardzo fajne widowisko siatkarskie było na starej hali przy ulicy Głuchołaskiej w Nysie. Nie spodziewałem się, że trybuna główna zapełni się, przyjedzie zorganizowana grupa kibiców z Częstochowy, będą konfetti i serpentyny, a nyskie siatkarki zagrają na tak wysokim poziomie. W Nysie była siatkarska uczta. A wszystko to w meczu na szczycie II ligi, w którym lider podejmował drużynę z III miejsca.

We wtorkowe południe na stadionie w Nysie rozegrano drugie spotkanie Eliminacji Mistrzostw Europy Kobiet U-19. Włoszki rozbiły Turczynki 10:0. Na stadionie Polonii często padały wysokie wyniki, zwłaszcza 9:0 i wreszcie udała się komuś „dwucyfrówka”.Ze względu na pracę nie byłem na całym meczu. Jednak parę bramek zobaczyłem i kiełbasę zjadłem. Do tego posłuchałem uwag jednego z młodzieżowych trenerów.

Pierwszy raz w życiu wybrałem się na mecz nyskich siatkarek. Chciałem zobaczyć jak gra nyska drużyna, która do tego spotkania w siedmiu meczach zdobyła 21 punktów przegrywając tylko jednego seta. Do tego byłem ciekawy poziomu gry żony Bartosza Kurka, Anny Kurek.  Interesowała mnie też atmosfera na meczach nyskiego klubu, który gra na hali przy ulicy Głuchołaskiej, czyli w dawnym „Nyskim Kotle”.

Pierwszy raz w życiu pooglądałem piłkarskie spotkanie kobiet. Okazja ku temu była znakomita, ponieważ w Nysie odbył się mecz eliminacyjny Mistrzostw Europy do lat 19. Muszę przyznać, że fajnie się go oglądało. Wielkie słowa uznania za zaangażowanie należą się polskim zawodniczkom, które prowadząc wysoko do końca grały na pełnych obrotach. – Musimy zdobyć jeszcze jedną bramkę – krzyknął ich trener, gdy na kilka minut przed końcem prowadziły 7:0. I zdobyły. A przecież mogły się oszczędzać na wtorek, kiedy mają zagrać z Anglią.

To był najbardziej pirotechniczny mecz na jakim kiedykolwiek byłem w Opolu. Było to też spotkanie z najwyższą frekwencją na trybunach, jaką zastałem w Opolu w ciągu ostatnich 14 lat, czyli w okresie, w którym funkcjonują Moje Wielkie Mecze. Okazja ku temu była nie byle jaka. To był ostatni w historii mecz na stadionie przy ulicy Oleskiej.

Polonia wygrała ósmy w tym sezonie mecz domowy i zdobyła komplet punktów na swoim boisku. Tym razem „skromnie”, bo „tylko” 5:0. Goście kończyli mecz w dziewięciu, a dwie bramki stracili z rzutów karnych. Będąc na stadionie mocno zmarzłem. W zamian, oprócz pięciu bramek i wygranej drużyny z Nysy, zjadłem mega dużą i smaczną kiełbaskę, posłuchałem kibicowskich przyśpiewek i zdobyłem bilety trzech klubów.

Po długiej przerwie pojawiłem się na stadionie przy Oleskiej. Zobaczyłem bardzo ciekawe spotkanie 1/16 PP, w którym skazana na pożarcie Odra doprowadziła do dogrywki, a w niej do ostatniej chwili walczyła o wyrównującą bramkę. O sukcesie gości zadecydował gol Kamila Grosickiego. W meczu tym zagrał jeszcze jeden były reprezentant Polski, Rafał Kurzawa. W Opolu pojawiła się liczna grupa kibiców Pogoni. Między nimi i fanami Odry cały czas trwała „wymiana uprzejmości”.

Podzamcze Arena, to obiekt piłkarski, który jest położony najbliżej mojego miejsca zamieszkania. Dzieli mnie od niego 900m. W niedzielę o 14.00 pooglądałem tam ciekawy mecz klasy A. Spotkanie to nie było tak jednostronne jakby wskazywał na to wynik. Na trybunach panowała fajna atmosfera. Było nawet trochę dopingu wokalnego  z akompaniamentem bębna. Bardzo podobała mi się praca spikera, który mówił ze sporą dozą emocji.

W meczu z Łubnianami Polonia potwierdziła niezwykłą skuteczność na własnym stadionie. Do przerwy prowadziła tylko 2:0, by ostatecznie wygrać aż 9:0. Cztery bramki zdobył Kacper Duda, który podobnie jak Denis Dudek i Łukasz Froń dostał szansę gry w pierwszym składzie. Zawodnicy ci zagrali za Tomasa Mikinica, Dominika Sikorę i Patryka Perkowskiego.

Strona mojewielkiemecze.wodip.opole.pl obchodzi dziś 14. urodziny. Pierwszy artykuł pojawił się na niej 23.10.2010. Była to relacja z mojej wyprawy na mecz Hajduk Split – Hamburger SV. Od tego momentu wrzuciłem na stronę 1716 artykułów. Dały one 4.418.033 odsłony. Przez wszystkie te lata strona ta jest prowadzona tylko przez jedną osobę.

Oto aktualny wykaz trzystu pięćdziesięciu ośmiu stadionów i boisk, na których oglądałem piłkarskie spotkania.
1.    Stal Nysa
2.    Polonia Nysa
3.    Stadion Śląski w Chorzowie
4.    Cracovia Kraków
5.    Odra Opole
6.    TJ Michalovce (CSRS – Słowacja)
7.    Sparta Lubliniec
8.    LKS Goświnowice
9.    LZS Biechów
10.    Skalnik Gracze
11.    Odra Wodzisław
12.    Wisła Kraków
13.    GKS Grodków
14.    Hajduk Split (Chorwacja)
15.    Ruch Chorzów

Uaktualniłem zestawienie boisk w Polsce, na których oglądałem mecze, z podziałem na województwa i powiaty (w tym też miasta na prawach powiatów).  Wyszło, że takich boisk jest 263, w 14 województwach i w 70 powiatach.
Województwa z największą liczbą boisk, na których oglądałem mecze: opolskie 124, dolnośląskie 60 i śląskie 40.
Województwa z największą liczbą powiatów i miast na prawach powiatu, w których pooglądałem mecze: śląskie 21, dolnośląskie 12 i opolskie 11.
Powiaty, w których zaliczyłem najwięcej boisk: nyski 63, opolski 20, dzierżoniowski 15, świdnicki i prudnicki po 12 oraz ząbkowicki 11.